آتش عشق

همچون کوهنوردی که

در زمستان از قله ای به پناهگاه می آید و خود را به آتش می سپارد،

اکنون که همه چیزم زمستانی و یخ زده است،

کاش من هم سمندری بودم در آتشی سوزان

یا پروانه ای بودم و بر گرد شعله شمعی رقصان،

وای که اگر پروانه بودم،

خودم را از شوق به شعله می زدم و

آتش در بالم می افتاد و بخشی از سر و سینه و بالم می سوخت ،

اما باز مستانه می چرخیدم و می رقصیدم و احساس می کردم همه چیزم سوخته،

زندگی و وجودم همه طعمه حریق است و من اینگونه گرم و مست می شدم.

وجود سراسر برف و یخم با این آتش ذوب می شد و

با آن رودی جاری و آبشاری پدید می آمد

و از قله ی بلند غرور تنم به دشت پهناور عشق در روحم وارد می شد

و سرسبزش می کرد

آنگاه بهار به تنم و اردیبهشت به روح و جانم وارد می شد.

کاش .....

 

آری

اینگونه همیشه عاشق خواهم بود

که عشق یعنی تا آخر ماندن